რა პროფესია ავირჩიო? როგორ ავირჩიო სწორად? რა მინდა ვაკეთო? რა შემიძლია? რა მჭირდება? ვის დავუჯერო? რა მაინტერესებს? და თუ არაფერი მაინტერესებს?! მთხოვეს, რჩევა მიეცი მათ, ვინც ახლა ირჩევს პროფესიასო, მე კიდევ კითხვები დავახვავე…
იცით, რატომ გადავწყვიტე, თავი ამ მოზარდების ადგილას წარმოვიდგინო, უფრო სწორად, გავიხსენო, რას ვფიქრობდი, რას განვიცდიდი, რა კითხვები მიჩნდებოდა, ვის მივმართავდი რჩევისთვის…
რაც თავი მახსოვს, შინ მუდმივად ვცეკვავდი. „გააჩერეთ ეს ბავშვი!” „როდემდე უნდა იტრიალო?!” „თავბრუ არ გეხვევა?” – სულ მსგავსი ფრაზები ტრიალებდა ჩემთან ერთად. მაშინ ვერაფრით წარმოვიდგენდი, ეს თავბრუდამხვევი ცხოვრება ჩემს პროფესიად თუ გადაიქცეოდა.
18 წლის ასაკში იურიდიულზე ჩავაბარე, პროკურორობა მინდოდა. ძალიან მაინტერესებდა და კარგადაც ვსწავლობდი. იმ დროს უკვე მყარად მქონდა გადაწყვეტილი, ცეკვა ჩემთვის უბრალო ჰობი ყოფილიყო. სისხლის სამართლის კოდექსით ხელში უნივერსტეტის ეზოში ვიდექი, როდესაც ჩემი ცხოვრების ახალმა ეტაპმა ტელეფონზე დამირეკა და დიახ, შეცვალა ჩემი მომავალი.
კარიერაზე ფიქრი დავიწყე მეთერთმეტე-მეთორმეტე კლასში, როცა უკვე კონკრეტულად უნდა ამერჩია, რისი გაკეთება მომანიჭებდა სიამოვნებას მთელი ცხოვრების განმავლობაში. დადგა ყველაზე რთული და საპასუხიმგებლო ეტაპი ჩემს ცხოვრებაში. ოჯახიდან დასაქმებული იმ დროს იყო მხოლოდ დედაჩემი, რომელიც მუშაობდა ერაყში საკმაოდ რთულ პირობებში იმისათვის, რომ ვყოფილიყავი უზრუნველყოფილი ყველაფრით.
